02-รกคะรึง คึงคัง รุงรังจิต
- รกคะรึง คึงคัง รุงรังจิต
- โยงใยติด ยุ่มย่าม เคล้าตัณหา
- ยิ่งสอดรู้ สอดเห็น ในมายา
- เกิดอัตตา ตัวตน ทับซ้อนธรรม
- เปรียบแมงเม่า ติดหยากใย่ ตัวไหมฟ้า
- เหนื่อยอุรา ยิ่งดิ้นหนี กลับแน่นหนา
- ต้องเป็นเหยื่อ อาหาร อันโอชา
- ของพญา มัจจุราช ผู้ลงทัณฑ์
- นี่เพราะความ ไม่รู้ พาหลงผิด
- แม้กายจิต ก็ยัง ยากคาดหวัง
- เดี๋ยวก็สุข เดี๋ยวก็ทุกข์ เข้าประดัง
- ยากหยุดยั้ง เพราะเป็นธรรม ของมันเอง
- เมื่อดำริ ถอนอัตตา จากดวงจิต
- ไร้ถูกผิด เพราะเป็นธรรม เสื่อมสลาย
- เลิกซ้อนรู้ ซ้อนเห็น ในใจกาย
- หมดความหมาย ในอัตตา ตรงนิพพาน
- อันวิบาก ก่อเกิด เมื่อยึดมั่น
- ไม่รู้ทัน ความจริง ในวิถี
- หลงไขว่คว้า เอามา ทุกวิธี
- มีชั่วดี คลุกเคล้า เศร้าวิญญา
- เมื่อตื่นรู้ ในความจริง แห่งสัจจะ
- ตามองค์พระ พุทธา พาคลายหลง
- ไม่ยึดติด ทุกสิ่ง ที่ดำรง
- จึงจะตรง ต่อเนื้อหา พระนิพพาน
- สรรพสิ่ง ทั้งหลาย แค่อาศัย
- แม้กายใจ ก็เปลี่ยนแปลง ยากคาดหวัง
- ปลงปล่อยวาง ในอัตตา คือพลัง
- เพื่อหยุดยั้ง กรรมวิบาก มาลากไป
- เธอเกิดมา มีอะไร ติดมาบ้าง
- ทุกสิ่งอย่าง ว่างเปล่า ไม่ใช่หรือ
- มัวหลงยึด เกาะกุม ไว้ในมือ
- แล้วที่ถือ มองให้ดี มีอะไร
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น